Όταν ακούει κανείς τη φράση «πάμε να πιάσουμε κορυφή» για πρώτη φορά, ίσως του ακούγεται κάτι δύσκολο. Έτσι κι εγώ, ακούγοντας πως στην επόμενη εξόρμηση της παρέας θα πιάσουμε την 3η υψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, κουράστηκα και μόνο στην ιδέα! Αισθανόμενη λοιπόν, μη κατάλληλα προετοιμασμένη για έντονη ανάβαση με ταυτόχρονη παρουσία χιονιού, αποφάσισα να αψηφήσω λιγάκι την απειρία μου. Χωρίς πολλά-πολλά, ξεκινήσαμε από το σαλέ του χιονοδρομικού κέντρου Βόρας (Καϊμάκτσαλαν), μια ηλιόλουστη μέρα του Μαρτίου.
Όπως ίσως οι περισσότεροι γνωρίζουν, η ταυτόχρονη παρουσία χιονιού και ηλιακής ακτινοβολίας δυσχεραίνει λιγάκι την κατάσταση. Αντικρύζοντας λοιπόν, ένα κατάλευκο, λαμπερό τοπίο που αντανακλά, για πολλή ώρα, δημιουργούνται συνθήκες ελαφριάς ζάλης-αλλά ποιος νοιάζεται?- Μέσα σε λίγη ώρα προσαρμόζεσαι και απλά ακολουθείς τις πατημασιές που άφησε ο μπροστινός σου. Πατάς στα βήματά του, για τον απλούστατο λόγο ότι πρέπει να ξοδέψεις όση λιγότερη ενέργεια γίνεται. Οπότε ουσιαστικά, εκμεταλλεύεσαι το ήδη ανοιχτό μονοπάτι από πατημένο χιόνι που δημιουργεί ο «άγιος» συνοδοιπόρος σου.
Στο επόμενο μισάωρο έντονης ανάβασης, με μεγάλη κλίση και με σημαντική διαφορά υψομέτρου, ο οργανισμός σου αρχίζει να λειτουργεί διαφορετικά. Το οξυγόνο λιγοστεύει, με αποτέλεσμα να παίρνεις περισσότερες ανάσες. Συνεχίζεις, βρίσκεις τον ρυθμό σου και τον διατηρείς, συγκεντρώνεσαι σε αυτό, στην αναπνοή! Η ανηφόρα ατελείωτη, τώρα αρχίζεις και νιώθεις πιο έντονα το κρύο, ενώ παράλληλα βουίζουν τα αυτιά σου και οι μύες των ποδιών σου αρχίζουν να «καίγονται», λόγω της επαναλαμβανόμενης κίνησης.
Σηκώνεις πόδι, στοχεύεις πατημασιά, μπαίνεις στο χιόνι μέχρι το γόνατο –ή και τον μηρό σε μερικά σημεία-, και μετά το επόμενο, και ξανά και ξανά…
Σταματάς και θαυμάζεις λιγάκι τον εαυτό σου, «έφτασα ως εδώ» λες, «μπορώ και παραπάνω, αλλά ας κάνω ένα διάλειμμα!»
Ο χρόνος περνάει, οι υπόλοιποι συνεχίζουν, ίσα που βλέπεις τον τελευταίο. Παίρνεις μια βαθιά ανάσα και ξεκινάς πάλι, η ησυχία γύρω σου ελαφρώς τρομακτική!
Έχουν περάσει ήδη δυόμιση ώρες και στον ορίζοντα δεν φαίνεται κάποιο ύψωμα που να μοιάζει με κορυφή. Ο οργανισμός σου έχει προσαρμοστεί τώρα, αλλά τα πόδια σου πονάνε αφόρητα, με αποτέλεσμα περισσότερα μικρά διαλείμματα. Η ομάδα έχει «σπάσει», άλλοι προπορεύονται και άλλοι έχουν μείνει πίσω, όλοι όμως έχουν τον ίδιο στόχο, την Κορυφή!
Δεν τα παρατάς, παίρνεις θάρρος από τους άλλους και συνεχίζεις, γίνεσαι ανυπόμονος. Στο επόμενο μισάωρο, αντικρύζεις στον ορίζοντα μια μύτη που υψώνεται επιβλητικά μπροστά σου και μοιάζει να είναι σε κοντινή απόσταση. «Εντάξει» λες, «το’ χω!». Χαίρεσαι και βάζεις τα δυνατά σου. Περπατάς και που και που, μπαίνεις σε κάτι «τρύπες» χιονιού, εκεί που το χιόνι έχει συγκεντρωθεί περισσότερο λόγω του αέρα. Πατάς, μη γνωρίζοντας αν θα βουλιάξεις ή όχι και πόσο. Γίνεσαι ακόμη πιο αργός και μετράς τα βήματά σου ένα-ένα, για να κρατάς το μυαλό σου σε εγρήγορση.
Ξαφνικά ακούς φωνές! Τα παιδιά, έφτασαν και φωνάζουν για να σου δώσουν δύναμη να ανέβεις και συ.
«Άντε έλα, λίγο έμεινε, είναι τέλεια εδώ!»
Ένα δεκάλεπτο ακόμη θέλησης και δύναμης θέλει. Αφήνεις πίσω σου την ζάλη από τον ήλιο, τον πόνο στους τετρακέφαλους και αγκομαχάς με τα μπατόν στα χέρια να πιάσεις και συ Κορυφή.
Έφτασες! Παίρνεις μια βαθιά ανάσα -ακόμη- και κοιτάς τριγύρω, καθηλώνεσαι! 2524m, είναι γεγονός!
Πρώτα-πρώτα βλέπεις το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία και διαβάζεις την επιγραφή: «Η εκκλησία είναι αφιερωμένη στα λιοντάρια που έβαλαν το στήθος τους στο κατώφλι της ελευθερίας»-αναφέρεται στου πεσόντες του Α’ Παγκοσμίου πολέμου- και νιώθεις άξιος, νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα μετά από αυτό. Αήττητος είναι η σωστή λέξη! Κοιτάς τα βουνά που ορθώνονται στα βόρια σύνορα, τον γαλάζιο ουρανό και παράλληλα, ακούς κάποιον να λέει μια ιστορία από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ανατριχιάζεις, νιώθεις δέος. «Τι έχουν δει αυτά τα βουνά?» λες.
Αλλάζεις ρούχα, βάζεις πιο ζεστά-κάνει κρύο, όχι αστεία-, δεν μπορείς να κάτσεις πολλή ώρα, ο ήλιος αρχίζει να δύει. Βγάζεις φωτογραφίες, για να θυμάσαι που, με ποιους και γιατί πήγες. Δεν σε νοιάζει πως θα κατέβεις, γιατί πολύ απλά ο στόχος επετεύχθη. Mission accomplished! Είσαι στην κορυφή του Καϊμάκτσαλαν και απορείς γιατί δεν είχες προσπαθήσει πιο πριν. Δεν έχει σημασία, τώρα ξέρεις ότι υπάρχουν πολλές κορυφές να κατακτήσεις Αυτό ήταν μόνο η αρχή!
Ήρθε η ώρα της κατάβασης. Δεν θυμάσαι πως ανέβηκες, δε σε νοιάζει, το κόβεις κάθετα, δεν πατάς πλέον σε πατημασιές. Ο ρυθμός σου γρήγορος – η χαρά βλέπετε!-
Γυρνάς σπίτι, κάνεις μπάνιο, κοιμάσαι και την επομένη δεν σηκώνεσαι από το κρεβάτι τόσο εύκολα.
Γράφει η Φιλιώ Πάλλια
Κανένα σχόλιο