Σχετικά με την επιβίωση στην ύπαιθρο & έναν ποιοτικότερο τρόπο ζωής
Επιστροφή στη φύση, η μεγάλη απόφαση…
Ενα ζευγάρι με δύο παιδιά εγκατέλειψε την Αθήνα πριν από τρία χρόνια για μια άλλου είδους ζωή στην ελληνική περιφέρεια.
Της Λιλας Τσατση
«Μεγάλη απόφαση, έτσι;» εξακολουθούν να μας ρωτούν, παρόλο που έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια από τότε που φύγαμε από την Αθήνα. Μεγάλη απόφαση, όπως κάθε απόφαση που παίρνει κανείς. Τόσο μεγάλη όσο και το να αποφασίσεις -συνειδητά ή όχι- να μην κάνεις τίποτα απολύτως για να αλλάξεις τη ζωή σου προς το καλύτερο.
Λοιπόν, τελικά ήταν πολύ πιο εύκολο από ό, τι φαίνεται. Ζούμε στο Ζαγόρι, στα Κάτω Πεδινά, σε ένα μικρό «μεγάλο» χωριό. Μαζί με τον Παύλο είμαστε τυχεροί που επιλέξαμε, χωρίς να είναι ο τόπος καταγωγής μας, μια ελληνική επαρχία πολύ ειδική και ιδανική. Αφήνουμε στην άκρη τα γνώριμα χαρακτηριστικά της ελληνικής υπαίθρου. Ολοι ενδιαφερόμαστε να μάθουμε τι κάνει ο γείτονας, πράγμα που τελικά δεν είναι φρικτό! Κοιτάμε απ’ το παράθυρο όταν περνάει αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι μας. Δεν είναι απίθανο να βρεθούμε στα δικαστήρια για κάποια αστεία υπόθεση και διατηρούμε τους παραδοσιακούς τρόπους επικοινωνίας και επιμόρφωσης, αφού στην περιφέρεια το Ιντερνετ δεν είναι δεδομένο!
Αλλά και καμιά αρχή του τόπου δεν μας υποδέχτηκε με χορούς και γιρλάντες από λουλούδια επειδή εμείς και τα παιδιά μας, τριάμισι και ενάμισι ετών, ρίξαμε τον μέσο όρο ηλικίας του χωριού και συμβάλαμε στη περίφημη αποκέντρωση! Οπως διαπιστώσαμε άλλωστε, τρία χρόνια μπλεγμένοι στα γρανάζια της γραφειοκρατίας, το κράτος δυσκολεύει αντί να διευκολύνει την επιστροφή στην περιφέρεια.
Η κοινωνική μας όμως ζωή στα χωριά του Ζαγοριού είναι πολύ πιο «κοινωνική» από ό, τι ήταν στην Αθήνα όπου ζούσαμε, αφού οι συναντήσεις δεν χρειάζονται πολλές συνεννοήσεις. Εχουμε γνωρίσει και κάνει φίλους ανθρώπους που ζούσαν στο Ζαγόρι ή που όπως εμείς το επέλεξαν και το αγάπησαν.
Γόνιμο άγχος Ανθρώπους που με χαρά θα συναναστρεφόμασταν και στην Αθήνα αν μέναμε ακόμη εκεί. Οι Αθηναίοι φίλοι μας μας επισκέπτονται συχνά και τους χαιρόμαστε πολύ περισσότερο τις δύο, τρεις μέρες που μένουν μαζί μας, πίνοντας τα τσιπουράκια μας δίπλα στο τζάκι και απολαμβάνοντας τη φύση, που έχει πια τον πρώτο λόγο στη ζωή μας και που είναι το καλύτερο αγχολυτικό, μιας και τα προβλήματα ξεφουσκώνουν μπροστά στο μεγαλείο της.
Εδώ είναι ο τόπος όπου το άγχος που νιώθεις είναι γόνιμο, σε κινητοποιεί και αποκαλύπτει τις δυνατότητές σου να αντεπεξέλθεις στις τυχόν δυσκολίες της καθημερινότητας. Δεν πρόκειται ποτέ να χάσεις τον χρόνο σου στην κίνηση. Το πολύ πολύ να περιμένεις να περάσουν τα πρόβατα για να συνεχίσεις την πορεία με το αυτοκίνητό σου! Και αν βρέχει καταρρακτωδώς ακόμη καλύτερα! Κανείς δεν θα αρχίσει να κορνάρει σαν τρελός! Οταν τα έχεις όλα χάνεις τα μισά. Οπότε, το φεστιβάλ κινηματογράφου που γίνεται κάθε καλοκαίρι στο χωριό θα το παρακολουθήσουμε όλοι, μικροί και μεγάλοι. Οπως στα παλιά τα χρόνια, που οι μεγαλύτεροι αναπολούν, κάθε γιορτή μέσα στον χρόνο είναι γεγονός. Την περιμένουμε με χαρά και ανυπομονησία μέχρι να έρθει η επόμενη. Και κάθε γιορτή έχει τα έθιμά της που μας συνδέουν με τον κύκλο της φύσης.
Οι χαμένες αξίες της σύγχρονης ζωής αναβιώνουν στο χωριό. Πότε θα βγάλουμε το τσιπουράκι μας, πώς γίνεται το ψωμί και το τυρί που τρώμε. Και η ομορφιά των φύλλων που κάθε μέρα αλλάζουν χρώμα, αναμφισβήτητο έργο τέχνης σε ανοιχτή γκαλερί, είναι τα πάντα!
Οσο για τα άλλα, τα σχολεία, οι γιατροί, όλα είναι κοντά όταν τα χρειάζεσαι. Εξάλλου, γιατρό χρειάζεσαι σπανιότερα όταν ζεις σε τέτοιο περιβάλλον. Οταν πηγαίνουμε την Ιριδα στον παιδικό σταθμό, δέκα λεπτά από το σπίτι, είναι σαν να την πηγαίνουμε στο σπίτι της θείας, υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη και δεν την χρυσοπληρώνουμε. Δεκαπέντε ευρώ τον μήνα, με τρία καθημερινά γεύματα για τα είκοσι δύο παιδάκια του σταθμού. Τα φροντιστήρια, τα μπαλέτα, τα κολυμβητήρια, δεν μοιάζουν πια τόσο σημαντικά. Αλλά και αν είναι, βρίσκονται όλα σε απόσταση μισής ώρας.
Ιερή καθημερινότητα
Στο χωριό αγνοούμε το δελτίο των 8. Εχουμε άλλα πράγματα να κάνουμε. Να ποτίσουμε το μποστάνι μας, να ταΐσουμε τα ζώα που μπορεί να έχουμε, να θαυμάσουμε τον κάμπο μας, να οργανωθούμε για την επόμενη μέρα. Σε όλα αυτά συμμετέχουν και τα παιδιά μας. Είναι ο χρόνος που περνάμε μαζί τους και δεν αναπληρώνεται με τίποτα στον κόσμο. Ο χρόνος αυτός και οι στιγμές, που θα τους δώσουν το πολυτιμότερο εφόδιο. Την αυτοπεποίθηση. Την αυτοπεποίθηση, επειδή ζούμε πραγματικά μαζί τους και επειδή βιώνουν το γεγονός ότι αποτελούν κομμάτι της φύσης μέσα στην οποία ζουν, εξελίσσονται μαζί της και μαθαίνουν να τη σέβονται.
Οταν θα είναι έτοιμος σε λίγο καιρό ο ξενώνας μας, η Ανέμη, ελπίζουμε να ζούμε από αυτό, να ζούμε όμορφα στο πλαίσιο που περιγράφουμε. Αυτό θέλουμε να το μοιραζόμαστε με τους φίλους που θα μας επισκέπτονται, αλλά και να διαφυλάξουμε τις στιγμές μας. Το να τρώει η οικογένεια μαζί το μεσημέρι είναι και θέλουμε να παραμείνει ιερό. Τότε θα μπορούμε να λέμε το υπέροχο «κοπιάστε» και η οικογένεια θα μεγαλώνει. Μακάρι όλοι οι αγαπημένοι μας που το επιθυμούν, να έπαιρναν τη «μεγάλη απόφαση» να χαρούν τη ζωή τους με τέτοιες συνθήκες. Το να έχεις οικογένεια στο χωριό είναι ευλογία. Αν η ζωή φαίνεται να θέλει να σε οδηγήσει πέρα από τα μεγάλα αστικά κέντρα, άρπαξε την ευκαιρία! Θα ανακαλύψεις ξανά και ξανά τον πολλαπλό εαυτό σου.
Ελεύθεροι άνθρωποι είμαστε και αυτό που θέλουμε μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Να παίρνουμε μεγάλες αποφάσεις όποτε, όταν και αν το θελήσουμε! Αμήν!
Κανένα σχόλιο