Σχετικά με την επιβίωση στην ύπαιθρο & έναν ποιοτικότερο τρόπο ζωής
«Ω, άτυχο μου έλατο!»
«Ω, άτυχο μου έλατο!», ένα σπουδαίο «δώρο» της φύσης σε σκουπίδι, πεταμένο ξερό δίπλα στον κάδο σε 20 μέρες…
Γράφει η Πίτσα Στασινοπούλου.
Καλέ μου φίλε αναγνώστη, δεν φανταζόμουν ότι θα αντιμετώπιζα δίλλημα (και… «τρίλλημα». και.. «τετράλλημα»…) σχετικά με το τι να πρωτογράψω! Χειμώνα καιρό, Δεκέμβρη μήνα, παραμονές γιορτών και μια στήλη «οικολογική» που σε τόσα επίκαιρα της εποχής έχει άποψη και πρόταση και λόγο. Ελαφρώς… πελάγωσα, καθώς σκέψεις και ιδέες ανταγωνίζονταν σε έναν σκληρό αγώνα επικράτησης μέσα στο παραζαλισμένο κεφάλι. Που δεν θέλει και πολύ – μεταξύ μας – για να κάψει κύτταρα… ΑΝ δεν το έκανε ήδη! Γι αυτό, όσο ακόμα… προλαβαίνω (!), αποφάσισα τελικά να εστιάσω στο αγαπημένο έλατο και να μοιραστώ μαζί σου, μέρες γιορτινές που είναι, κάποιες επίκαιρες «οικολογικές» σκέψεις.
Χρόνια τώρα, αντικρίζω παραμονές Χριστουγέννων, ένα αποτρόπαιο θέαμα: στοιβαγμένα κομμένα έλατα στις γωνιές περαστικών δρόμων, καρφωμένα στη βάση τους πάνω σε ξύλινο «σταυρό». Σαν εμπόρευμα σφαγείου… σαν πεταμένα κουφάρια σφαγμένων ζώων… σαν αθώους, μικρούς «εσταυρωμένους»… Ναι, ναι το ξέρω, δεν κόβονται από το βουνό (που για κάποια μην παίρνεις όρκο!), αλλά «προέρχονται από φυτώρια που καλλιεργούν έλατα ακριβώς γι αυτό το σκοπό». Και αναρωτιέμαι η αφελής: γιατί αυτά τα φυτώρια να μην προμηθεύουν το «εμπόρευμά» τους, τα πολύτιμα έλατα, στις ανά την χώρα δασικές υπηρεσίες για την αναδάσωση τόσων καμένων δασών; Δεδομένου ότι το ελατοδάσος που καταστρέφεται, δεν αναπαράγεται φυσικά όπως το πευκοδάσος και απαιτεί τεχνητή αναδάσωση. Γιατί το φυτώριο ελάτου ως «εμπορική επένδυση» να μην υπηρετεί αυτό τον σπουδαίο στόχο και να αναλώνεται στην ικανοποίηση μιας ανόητης ανθρώπινης ματαιοδοξίας; Και με ποια λογική, ένα μεγαλειώδες στοιχείο της φύσης, όπως ένα πανέμορφο, θεόρατο δένδρο, να καταντάει αναλώσιμο είδος «μιας χρήσης» 20 ημερών; Επειδή καλλιεργείται σε φυτώρια; Και τι σημαίνει αυτό; Ποια άλλα είδη πολυετών δένδρων, θάμνων κλπ. καλλιεργούνται σε φυτώρια έχοντας αυτόν τον βάναυσο προορισμό; Ακόμα και τα «κομμένα άνθη» (και όχι δένδρα!) που πωλούνται σε ανθοπωλεία, κόβονται από μητρικό φυτό που παραμένει φυσικά και παράγει νέα.
Δηλαδή, αν το άτυχο καλλιεργούμενο έλατο (μετα)φυτευτεί στη γη όπου φυσιολογικά ανήκει, θα… αντιδράσει; Τι θα πει δηλαδή;
– Γιατί βρε ανεγκέφαλε με έφερες να με φυτέψεις στο βουνό;
– Μα εδώ ανήκεις, στη γη του βουνού, στον καθαρό αέρα, στη φύση, στον ήλιο…
– Σοβαρά; Δε γουστάρω ρε συ τη γη, έχω αλλεργία στον βουνίσιο αέρα, σιχαίνομαι τα συντρόφια, με ζαλίζουν τα βρωμόπουλα, παθαίνω έγκαυμα στον ήλιο!
– Και δηλαδή τι θέλεις, αφού είσαι δένδρο, ένα υπέροχο έλατο!
– Και τι μ’ αυτό! Εγώ θέλω να μου… πριονίσεις τα πόδια, να με καρφώσεις, να με χώσεις σαν «κατοικίδιο» στο σπίτι, δίπλα στο καλοριφέρ, να με φορτώσεις λαμπάκια και μπιχλιμπίδια, να μου τραγουδήσεις το «Ω, έλατο!»…
– Μα όλα αυτά, εκτός που είναι παράλογα και «παρά φύσιν» για κάθε δένδρο που σέβεται τον εαυτό του, είναι για 15-20 μέρες, μετά θα ξεραθείς και θα πεταχτείς στα σκουπίδια!
«ΕΣΥ», πώς το βλέπεις; Ποιος είναι τελικά ο διεστραμμένος; Γι αυτό σου λέω φίλε μου… μη στηρίζεις αυτή την άθλια πρακτική, μη μετατρέπεις ένα σπουδαίο «δώρο» της φύσης σε σκουπίδι, πεταμένο ξερό δίπλα στον κάδο σε 20 μέρες… Αυτό κι αν είναι αποτρόπαιο θέαμα! Αν δεν σου ταιριάζουν τα ελληνικά «καραβάκια» και θέλεις οπωσδήποτε έλατο, τουλάχιστον αγόρασε ένα ριζωμένο στη γλάστρα του, παρόλο που είναι σίγουρο ότι κι αυτό μέσα στον ζεστό εσωτερικό χώρο του σπιτιού, αυτές τις μέρες που εσύ θα γιορτάζεις, αυτό… θα υποφέρει! Τουλάχιστον όμως θα παρηγοριέται στη σκέψη ότι μετά θα το φυτέψεις στην αυλή σου και δεν θα καταντήσει τροφή για τη χωματερή…
Φυσικά το καλύτερο όλων, από άποψη οικολογική, οικονομική και «ηθική», είναι να προμηθευτείς ένα ψεύτικο έλατο (υπάρχουν εξαιρετικές απομιμήσεις) που δεν θα είναι «μιας χρήσης», θα κάνεις μια φορά μόνο την «επένδυση», θα συντροφεύει ιδανικά τις γιορτές σου μέχρι τα βαθιά γεράματα και δεν θα σε τρώνε οι τύψεις για το θάνατο των ζωντανών…
Μπορείς όμως κάλλιστα να το παίξεις «μεταμοντέρνος» ή «εναλλακτικός» (sic!), να σνομπάρεις το έλατο (χάρη θα του κάνεις σε βεβαιώ!) και να καταφύγεις σε άλλες ενδιαφέρουσες, διακοσμητικές λύσεις, εντελώς προσαρμοσμένες σε εποχές «οικονομικής στενότητας». (Πρόσεξες κομψότητα;) .
Μπορείς ας πούμε να το αντικαταστήσεις με έναν φουντωμένο φύκο μπένζαμιν που έχεις ήδη, με κλαδιά έλατου ή με αποξηραμένα κλαδιά σε όμορφες γιορτινές συνθέσεις. Θα μπορούσες ακόμη να φτιάξεις, αν διαθέτεις δημιουργική φαντασία. «απομιμήσεις έλατου» με πρωτότυπα «ανακυκλώσιμα» υλικά, είτε τρισδιάστατο στο χώρο, είτε ως επίπεδη κατασκευή στον τοίχο σου… Και τώρα που είπα «φαντασία», καλό θα ήταν να περιορίζαμε κάπως τον… καλπασμό, όταν πρόκειται για στόλισμα…
Με το να μετατρέπεις το άμοιρο δένδρο σε φωσφοριζέ πυγολαμπίδα κρεμώντας επάνω του ό,τι κυκλοφορεί σε λαμέ μπιχλιμπίδι και κινέζικο φωτάκι, ή να μετατρέπεις μπαλκόνια και ανοιχτούς χώρους σε λατέρνες- ασιατικές νταλίκες, τίγκα με ό,τι μπορεί να βάλει ο νους «διακοσμητή εν οργασμώ»… δεν βοηθάς! Ευτυχώς βέβαια που τελευταία, φαίνεται ότι η «λατέρνα» πήγε λίγο στην άκρη ένεκα «φτώχειας», γιατί πέραν της αισθητικής, είναι βρε αδελφέ, όπως και να το κάνουμε, πρόκληση! Δεν γίνεται ο διπλανός σου να έχει κομμένο ρεύμα από ανέχεια κι εσύ να φωταγωγείς νυχθημερόν τα κάγκελα κι ο Δήμος τις ελατοειδείς σιδηρο- , ξυλο- κατασκευές! Λίγο «φιλότιμο»… που έλεγε κι ο Σακελάριος…
Όμως, φίλε μου… οσονούπω ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ! Και το «Πνεύμα των Χριστουγέννων» θα αγγίξει τον γκρινιάρη, μίζερο «Σκρουτζ», θα πάρει πίσω το αντιπαθητικό τομάρι του και θα γλυκάνει την βασανισμένη, μικρή του ψυχή, κάνοντάς την μεγάλη και φωτεινή… Ναι, είμαι σίγουρη… εγώ πιστεύω στα παραμύθια… τα αληθινά παραμύθια! Άλλωστε για ένα παραμύθι με ωραίο τέλος αξίζει να ζει κανείς! Και να θυμάσαι: «Όλα στο τέλος θα πάνε καλά! Αν δεν πάνε, δεν ήρθε το τέλος»!
Κανένα σχόλιο