ΟΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΕΣ ΦΥΣΙΚΕΣ ΠΙΣΙΝΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ (μέρος δεύτερο) ~ Επιστροφή στη φύση

Θάλασσα ή πισίνα; Παρότι η απάντηση μοιάζει σχεδόν αυτονόητη, μη βιαστείτε ν’ αποφασίσετε πριν δείτε τις παρακάτω εικόνες. Η φύση μας εκπλήσσει για ακόμη μια φορά.

1. Πρώτος σταθμός είναι η Ελλάδα και το νησί της Θάσου, στο βόρειο Αιγαίο. Η Γκιόλα, δεν είναι μια συμβατική παραλία. Χαρακτηριστικό αυτής: η φυσική πισίνα πλάι στη θάλασσα.

Το “Δάκρυ της Αφροδίτης”.

Σύμφωνα μ’ ένα θρύλο, η πισίνα της Θάσου, φτιάχτηκε από τον Δία, στα νερά της οποίας κολυμπούσε η θεά Αφροδίτη.

Η αρχιτεκτονική της λιτή. Σχηματίστηκε μέσα στους αιώνες με πρωτεργάτες τα κύματα της θάλασσας και τους βράχους που την περικυκλώνουν. Τα καταπράσινα νερά της, τα οποία είναι πιο θερμά από αυτά της θάλασσας, έχουν βάθος περίπου τρία μέτρα, καθότι όμως ο βυθός της καλύπτεται από πέτρα, οι δύτες θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί με τις βουτιές. Η ακριβής τοποθεσία της βρίσκεται στο νότιο μέρος της Θάσου, μετά τη μονή Αρχαγγέλου. Ωστόσο η πρόσβαση δεν είναι και η πλέον εύκολη,λόγω της βραχώδους έκτασης που πρέπει να διανυθεί.

Το αποτέλεσμα όμως, σίγουρα μας αποζημιώνει και με το παραπάνω.

2. Επόμενος σταθμός, η Τουρκία και η περιοχή Pamukkale.

Το “κάστρο από βαμβάκι”, όπως είναι η ερμηνεία της λέξης, βρίσκεται στην επαρχία Ντενιζλί, στο νοτιοδυτικό μέρος της χώρας. Το 1988, μαζί με την Ιεράπολις, ανακηρύχθηκε σε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής κληρονομιάς.

Πλήθος ιαματικών πηγών, διαμορφωμένες σε επίπεδα- βεράντες, συνθέτουν ένα ελκυστικό σκηνικό, που προσελκύει τουρίστες ακόμα και το χειμώνα. Η θερμοκρασία των πηγών, κυμαίνεται από 35 ως 100 βαθμούς Κελσίου.

Οι πολυεπίπεδοι αυτοί σχηματισμοί, είναι φτιαγμένοι από ένα ιζηματογενές πέτρωμα, γνωστό ως τραβερτίνη. Η υπόγεια ηφαιστειακή δραστηριότητα, η οποία προκαλεί και την παραγωγή του ζεστού ιαματικού νερού, είναι υπεύθυνη για την ύπαρξη διοξειδίου του άνθρακα σε μια σπηλιά, η οποία ονομάζεται Plutonium και είχε αποτελέσει χώρο θρησκευτικής λατρείας κατά τα αρχαία χρόνια για τους ιερείς της Κυβέλης.

3. Εικόνα βγαλμένη από παραμύθια, θα μπορούσε να είναι η λεζάντα για την περιγραφή του Ik Kil Cenote, στο Μεξικό και συγκεκριμένα, στο κέντρο της χερσονήσου Γιουκατάν.

Ο όρος Cenote, χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα βαθύ φυσικό κοίλωμα (καταβόθρα), το οποίο προκύπτει από την κατάρρευση υποστρώματος ασβεστόλιθου, όπου και αποκαλύπτονται τα υπόγεια ύδατα, που βρίσκονται σε βάθος 25 μέτρων, παίρνοντας μια μορφή σπηλαίου με θέα τον ουρανό. Η προέλευση του ονόματος, οφείλεται στους Μάγιας, οι οποίοι με το Ts’ onot, αναφέρονταν σε οποιοδήποτε μέρος με υπόγεια ύδατα.

Η φυσική αυτή πισίνα έχει διάμετρο 60 περίπου μέτρα και τα νερά της φτάνουν τα 35 μέτρα βάθος. Από την κορυφή της ανοιχτής οροφής, ξεκινούν κλαδιά αμπελιών, τα οποία φτάνουν σχεδόν ως την επιφάνειά της. Ανάμεσα στους δύτες, κολυμπούν και μαύρα γατόψαρα, τα οποία διαβιούν εκεί, αλλά δε δαγκώνουν. Το 2010 και 2011 διεξήχθη ένας διαγωνισμός κατάδυσης, ονομαζόμενος Red Bull Diving, όπου πήραν μέρος αρκετοί δύτες, πηδώντας από μια πλατφόρμα πάνω από το Cenote.

4. Δεύτερη στον κατάλογο των βαθύτερων φυσικών πισινών, βρίσκεται η λίμνη Othjikoto στη Ναμίμπια, κοντά στην πόλη Tsumed. Το βάθος αυτής φτάνει τα 142 μέτρα, γεγονός που δικαιολογεί το παρατσούκλι Gaisis, το οποίο σημαίνει “άσχημη”, λόγο του φόβου που προκαλεί η κατάδυση στα βαθιά νερά της.

Το 1850, δύο εξερευνητές,ο Άγγλος Sir Francis Galton κι o Σουηδός Charles Anderson, ανακάλυψαν τυχαία την ύπαρξη της, όταν βρέθηκαν στη γύρω περιοχή για φυσιοδιφικές περιπλανήσεις. Το όνομά της σημαίνει βαθιά τρύπα (καταβόθρα), και η επιφάνειά της αποκαλύφθηκε όταν το καρστικό σπήλαιο που τη σκέπαζε, κατέρρευσε.

Η πλούσια βλάστηση που κυριαρχεί γύρω της, την καθιστά προσφιλή για πολλά σπάνια είδη υδρόβιων όντων, περιλαμβάνοντας και το Tilapia guinasana, ένα είδος ψαριού, του οποίου η αναπαραγωγή γίνεται από το στόμα. Κατά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου πολέμου, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν τη λίμνη ως χωματερή. Το 1915, είχαν πετάξει τα πολεμοφόδια τους, πριν παραδοθούν, ώστε να μην τα χρησιμοποιήσουν τα στρατεύματα των Βρετανών και των Νοτιο- Αφρικανών. Τα μεγαλύτερα κομμάτια αυτών των εφοδίων που ανακτήθηκαν, εκτίθενται στο μουσείο του Tsumeb. Σύμφωνα μ’ ένα μύθο, στα νερά της λίμνης, πέταξαν επίσης πάνω από 6 εκατομμύρια χρυσά μάρκα, τα οποία ωστόσο δεν έχουν βρεθεί ως τώρα.