ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ ΧΩΡΙΣ ΔΑΣΟΠΟΝΙΑ

Βέβαια αν κοιτάξει κανείς με ψυχραιμία και πιο νηφάλια, το παρελθόν, θα δει ότι το ακαδημαϊκό ή όπως αλλιώς θέλει ας το πει καθείς, αυτό το έγκλημα για τη Θεσσαλία, ξεκίνησε εδώ και τρία χρόνια, όταν, άνοιξη πάλι, ανακοινώθηκε σαν κεραυνός εν αιθρία ότι το Τμήμα ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ, δεν συμπεριλαμβάνεται στο μηχανογραφικό δελτίο του επόμενου ακαδημαϊκού έτους (Α.Ε.), 2011-2012.

Το έτος 2011 που ανακοινώθηκε η αρχή του τέλους για το Τμήμα ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΔΑΙΧΕΙΡΙΣΗΣ ΦΥΣΙΚΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ του Τ.Ε.Ι. Λάρισας, είχε ανακηρυχτεί από τον Ο.Η.Ε. (Το Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων. Εθνών ) ως Διεθνές Έτος Δασών ή ως παγκόσμιο έτος για τα ΔΑΣΗ. Τι ειρωνεία θα έλεγα ή πως τα φέρνει η ζωή, να πρώτο- ανακοινωθεί η διάλυση ενός ιστορικού ακαδημαϊκού Τμήματος ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ, τη χρονιά που όλος ο πλανήτης μιλούσε – διοργάνωνε συνέδρια και εκδηλώσεις για τα Δάση. Κι όπως αναρωτιέται μια εύστοχη διαφήμιση που έγινε σχεδόν «σλόγκαν», τυχαίο;; Ίσως το απαντήσει (ξεσκεπάσει) και αυτό ο χρόνος. Άρχισε από τότε ένας άνισος όπως τελικά φάνηκε αγώνας, για το εν λόγω Τμήμα, με μια μικρή ένεση το τρέχον ακαδημαϊκό έτος (Α.Ε. 2012-2013) που ξαναπήρε φοιτητές το Τμήμα, αλλά τους μισούς από ότι πήραν τα δυο άλλα αδελφά Τμήματα Δασοπονίας (τυχαίο και αυτό;). Ώσπου φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση όπου εδώ και δυο μήνες το Τμήμα ΔΑΣΟΠΟΝΙΑΣ, έχει χαθεί από τα ραντάρ του ακαδημαϊκού χάρτη. Ούτε σαν κατεύθυνση σε σχολή Γεωπονίας, δηλαδή τον φυσικό του γεωτεχνικό χώρο δεν υπάρχει για τη Θεσσαλία.

Και το πιο λυπηρό για την μεγάλη αυτή Περιφέρεια του πρωτογενούς κυρίως τομέα (τη ΘΕΣΣΑΛΙΑ), είναι ότι στην επόμενη πενταετία που τα ευρωπαϊκά προγράμματα ΕΣΠΑ, προβλέπουν μεγάλα αναπτυξιακά κονδύλια για τη δασοπονία, η Θεσσαλία δεν θα έχει δασοπονικό ακαδημαϊκό λόγο και υπόσταση. Αυτό δεν ανησυχεί άραγε κανέναν;

Το τελευταίο δίμηνο έχουν γραφεί άρθρα επί άρθρων, ένας απίστευτος χαρτοπόλεμος για να γνωστοποιηθούν με επιχειρήματα, με ακαδημαϊκά κριτήρια τα δίκαια ενός ιστορικού δασοπονικού Τμήματος, αλλά όλα μάταια μια και κάποιοι, δεν ξέρω ποιοι, προφανώς δεν ήθελαν να ακούσουν. Και φυσικά ο γράφων θέτει το εύλογο ερώτημα γιατί τόσο μένος με τη Δασοπονία;

Θεωρώ ηθική υποχρέωσή μου να γράψω αυτό το άρθρο για την Δασοπονία, λόγω των δασολογικών μου σπουδών και επαγγελματικής διακονίας του δασικού αντικειμένου εδώ και 23 χρόνια. Αλλά μεγαλύτερη είναι η θέλησή μου να μοιραστώ μαζί σας μια μεγάλη πικρία. Τα τελευταία οκτώ (8) χρόνια οργάνωσα την ακαδημαϊκή μου καριέρα σε ένα ακαδημαϊκό campus, αυτό της Καρδίτσας, αλλά και την οικογενειακή μου ζωή σε μια ανθρώπινη επαρχιακή πόλη (έτσι βλέπω την Καρδίτσα) μια κι εγώ μεγάλωσα σε επαρχία, ιδανική για το μεγάλωμα παιδιών. Δεν έχω καμία άλλη σχέση με την Καρδίτσα, καθότι είμαι ρουμελιώτης στην καταγωγή, αλλά αγάπησα αυτή την πόλη. Βέβαια η μεγάλη απορία μου που ξέρω ότι δεν πρόκειται να πάρω απάντηση είναι, γιατί αυτή η κοινωνία να γιορτάζει με μεγαλύτερη βαρύτητα και πείσμα την παγκόσμια Ημέρα ΎΠΝΟΥ; Η 21η Μαρτίου έχει ανακηρυχτεί εκτός από παγκόσμια ημέρα Δασοπονίας, επίσης σαν παγκόσμια ημέρα Ποίησης αλλά και παγκόσμια ημέρα Ύπνου. Γιατί λοιπόν αυτός ο ωραίος τόπος να θέτει σε δεύτερη μοίρα την πρώτη μέρα της άνοιξης, της αναδημιουργίας;; Και το λυπηρό είναι ότι όταν τελειώσουν οι εορτασμοί της παγκόσμιας ημέρας ΥΠΝΟΥ, φοβάμαι (κι εύχομαι να διαψευστώ) ότι θα έχει χαθεί το ακαδημαϊκό «πουλόβερ» της Καρδίτσας, μια και το ξήλωμά του άρχισε με τη ΔΑΣΟΠΟΝΙΑ.

Μας εστάλη με mail από τον Δρ. Γεώργιο Σ. ΕυθυμίουΕπίκουρου Καθηγητή Τμήματος Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος,

Παράρτηματος Καρδίτσας, Τ.Ε.Ι. Λάρισας

E-mail: efthimiou@teilar.gr