Η παραγωγική μετάβαση στη γη, ως διαδικασία ήπιας επαναπροσέγγισης της φυσικής μας βάσης και επαναπροσανατολισμού του καταναλωτή σε φυσικό ον άνθρωπο, αυτή νομίζω πρέπει να είναι η διατύπωση και όχι η “παραγωγική ανακατάληψη της υπαίθρου” που εμπεριέχει και υποννοεί ίσως βία αλλά δεν αναφέρει σαφώς το επίπεδο μηδέν που είναι η γη, ίσως επειδή ως σύγχρονοι καταναλωτές έχουμε μια φοβία με το χώμα, με το θάνατο, με τη ζωή την ίδια.
Η παραγωγική μετάβαση στη γη λοιπόν είναι η βάση της νέας εποχής στην οποία εισέρχεται η ανθρωπότητα μετά από την ύβρη του καταναλωτισμού και ως βάση όχι μόνον επηρεάζει καθοριστικά, όταν επιτευχθεί, κάθε άλλη παράμετρο πολιτικής αλλά και επηρεάζεται το ίδιο καθοριστικά, μέχρι να επιτευχθεί, από όλες τις πολιτικές παραμέτρους.
Γι’ αυτό στην αρχή και μέχρι να φτάσουμε σε ικανοποιητικό σημείο παραγωγικής μετάβασης στη γη οφείλουμε να εφαρμόσουμε πολιτικές και στρατηγική που να την ευνοούν και να οδηγούν την ανθρωπότητα στην αποδόμηση του καταναλωτισμού και την διαμόρφωση της νέας αυτής κατάστασης, ενώ κατόπιν, όταν την επιτύχουμε οφείλουμε να συνεχίσουμε ακόμη πιο συνειδητά αυτές τις πολιτικές διατήρησής της.
Το σύστημα έχει έναν ομφάλιο λώρο, ο οποίος το συνδέει με το οικοσύστημα και ονομάζεται «χρήμα και χρηματοοικονομικές συναλλαγές». Κάθε χρηματοοικονομική συναλλαγή σημαίνει κατανάλωση φυσικών πόρων,δηλαδή κάθε φορά που αλλάζει χέρια κάποια μικρή ή μεγάλη ποσότητα χρήματος, το σύστημα καταναλώνει πόρους και ενέργεια από το οικοσύστημα, τρέφεται από αυτό και έτσι συνεχίζει να υπάρχει.
Εδώ ακριβώς χτυπάει η καρδιά της νέας πολιτικής και σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνει η πρώτη καθοριστική παρέμβαση με στόχο τη σταδιακή μείωση του αριθμού των καταναλωτών φυσικών πόρων και της σταδιακής αύξησης των ανθρώπων που φροντίζουν την αειφόρο διαχείριση αυτών και την παραγωγή.
Αυτή την πολιτική απόφαση μπορεί να υποβοηθήσει καταλυτικά η κατάργηση κάθε άμεσου φόρου, τέλους, εισφοράς ή όπως αλλιώς λέγεται και η ταυτόχρονη αντικατάστασή της από τη δίκαιη, αναλογική και εύκολα ελέγξιμη έμμεση φορολόγηση της κατανάλωσης, την θέσπιση δηλαδή του Φόρου Κατανάλωσης Φυσικών Πόρων.
Η προτεινόμενη φορολογική πολιτική εκτός από το ότι συνδέει ευθέως στην συνείδηση του καταναλωτή την κάθε μικρή ή μεγάλη οικονομική συναλλαγή του με τις συνέπειές της στο περιβάλλον, έχει ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στην παραγωγική μετάβαση στη γη διότι όχι μόνον ενθαρρύνει ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα γήπεδα του καταναλωτισμού δηλαδή τις πόλεις,μεγαλουπόλεις, μητροπόλεις και να εγκατασταθούν κοντά στη γη, στους φυσικούς πόρους και την παραγωγή αλλά τους ωθεί κιόλας να το πράξουν, όσους τουλάχιστον έχουν τη δυνατότητα αλλά δεν το έχουν ακόμη αποφασίσει ή τολμήσει, ώστε να απολαύσουν την αποφορολόγηση λόγω του περιορισμού της κατανάλωσης, ο οποίος επέρχεται με την εγκατάλειψη των πόλεων και την εγκατάσταση στην ύπαιθρο, πόσο μάλλον και με την ενεργή ενασχόληση με την παραγωγική διαδικασία.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο οικονομικής πολιτικής μπορεί να οριστεί επίσης, εκτός την ελάφρυνση, και η οικονομική ενίσχυση των ανθρώπων που επαναπροσανατολίζουν τη ζωή τους προς την κατεύθυνση της παραγωγής και της αναπλήρωσης-συνετής διαχείρισης των φυσικών πόρων, με επιχορηγήσεις των δράσεών τους, της επιχειρηματικότητάς τους και της παραγωγής τους, επιχορηγήσεις που θα προέρχονται απευθείας από τον Φόρο Κατανάλωσης Φυσικών Πόρων, από τη φορολόγηση δηλαδή των καταναλωτών, των οποίων τις ζωτικές ανάγκες όχι μόνον καλύπτουν οι παραγωγοί, αλλά αναλαμβάνουν και την ευθύνη αντ’ αυτών, την υποχρέωσή τους δηλαδή να φροντίζουν και να διαχειρίζονται ορθά τους ζωογόνους φυσικούς πόρους, με στόχο την αναπλήρωση αυτών και την αειφορία, κάτι το οποίο οι καταναλωτές ούτε καν σκέφτονται στην καθημερινή τους διαβίωση.
Ο έμμεσος φόρος κατανάλωσης φυσικών πόρων θα έχει κάποιες κλίμακες, οι οποίες θα αλλάζουν ανάλογα με την κατανάλωση πρώτων υλών, φυσικών πόρων και ενέργειας που χρειάζεται η παραγωγή, η παρασκευή, η μεταποίηση, η επεξεργασία, η κατασκευή, η συσκευασία των διαφόρων προϊόντων.
Έτσι εκτός των άλλων θα συνδεθεί άμεσα η κατανάλωση και με την φυσική ζωή και τη φυσική διατροφή, παράμετροι οι οποίες μαζί με τη φυσική καλλιέργεια αποτελούν τη βάση της παραγωγικής μετάβασής μας στη γη, με άλλους πλέον όρους, όχι ίδιους με τους παρελθοντικούς, της βίαιης και πειρατικής αντιμετώπισης προς τη γη και το οικοσύστημα αλλά με σεβασμό στους νόμους και τους ρυθμούς του οικοσυστήματος που μας ορίζει, προσηλωμένοι στον απόλυτο ρεαλισμό της φυσικής ανάπτυξης, της μόνης υπαρκτής και αληθινής ως αυθύπαρκτη, με τη σκέψη μας στην αρχή διατήρησης της ενέργειας, ήτοι στο ότι δεν υπάρχει κέρδος δίχως ζημία άρα στο ότι και η παραμικρή κίνησή μας προς εκβίαση των φυσικών νόμων και ρυθμών επιφέρει φαύλο κύκλο συνεπειών επί του οικοσυστήματος, άρα με ενεργοποίησή μας δίχως βία πλέον έναντι της γης και των άλλων πλασμάτων, εξ ου και δεν θέλω να μιλάω ούτε για «επιστροφή», ούτε για «ανακατάληψη» αλλά απλά για παραγωγική μετάβαση και αλλαγή πορείας.
Το τρίπτυχο λοιπόν της φυσικής ζωής, φυσικής διατροφής και φυσικής καλλιέργειας στη γη και στην κοινωνία, το οποίο λοιπόν θεωρώ ως βάση του μέλλοντός μας χρειάζεται μία ακόμη θεσμική παρέμβαση για να αρχίσει να συμβάλει στη δημιουργία της κρίσιμης μάζας συνειδητών ανθρώπων που θα φέρουν την επιθυμητή αλλαγή στην πορεία της ανθρωπότητας. Χρειάζεται τη δημιουργία Σχολείων Αποεκπαίδευσης και Απλεπιστημίων σε κάθε Περιφέρεια της Ελλάδας, μέσα από τα οποία ο άνθρωπος θα έρχεται σε επαφή με τη φυσική του υπόσταση θα πορεύεται ολοένα «εις κατώτερα», προς τις ρίζες του δηλαδή, προς τη βάση της ζωής και προς την επανάστΗση του αξιακού συστήματος της ανθρωπότητας.
Μέσω διαρκών βιωματικών δράσεων επί του φυσικού αυτού τρίπτυχου , θα μαθαίνει και θα αναγνωρίζει τη θέση του ανάμεσα στους φυσικούς πόρους και στα άλλα πλάσματα του οικοσυστήματος, θα έρχεται σε άμεση επαφή με τους σπόρους, με τη γη, με τα στοιχεία της φύσης, θα συνειδητοποιεί την ανάγκη όχι μόνον εξοικονόμησης αλλά και καθημερινής αναπλήρωσης των φυσικών πόρων που δαπανά για να ζήσει, θα μυείται στη φιλοσοφία της μη βίας, της μη επέμβασης και της μη εκβίασης του ρυθμού της φυσικής ανάπτυξης, θα μαθαίνει δηλαδή τον φυσικό τρόπο ζωής και την συνεργασία, την αλληλεγγύη με τους άλλους ανθρώπους πλάι του τους οποίους θα νιώθει ως συμπληρωματικούς και όχι ανατγωνιστές, θα νιώθει και θα συνειδητοποιεί την αποκλειστικά προσωπική Ευθύνη του για τη ζωή του, τη διατροφή του, την υγεία του, για την πολιτική, για την ανθρωπότητα, για τον πλανήτη, θα απεγκλωβίζεται, τέλος, από τα στενά όρια του τεχνητού καταναλωτικού συστήματος και θα απελευθερώνεται μέσα στο άπλετο και αυθύπαρκτο οικοσύστημα, θα επαναπροσανατολίζεται ως προς τους πραγματικούς ορισμούς των πάντων και ειδκότερα του πλούτου, της φτώχειας, της ανάπτυξης, της λιτότητας κλπ για να αποτελέσει έτσι τον εκπροσώπο της επερχόμενης μετακαταναλωτικής εποχής της ανθρωπότητας η οποία έχει ήδη αρχίζει να ανατέλει μετά την περίοδο μέγιστης ύβρης και χυδαιότητας του καταναλωτισμού.
Τέλος, καίριες πολιτικές παρεμβάσεις μπορούν να γίνουν και σε επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης αφού σε κάθε μικρό ή μεγάλο Δήμο προτείνω να δημιουργηθούν πρότυπα κτήματα φυσικής καλλιέργειας με στόχο την πορεία προς την απεξάρτηση της γεωργικής παραγωγής από το πετρέλαιο, κτήματα εντός των οποίων θα παράγονται καρποί, φυτά, σπόροι, δέντρα, προϊόντα, κομπόστ, θα γίνεται διατήρηση και καλλιέργεια τοπικών ποικιλιών, θα διοργανώνονται γιορτές σπόρων για ανταλλαγές και διάθεση αυτών σε παραγωγούς, θα γίνονται δράσεις δημιουργίας σχολικών λαχανόκηπων, λαχανόκηπων γειτονιάς, οργάνωση δημοτικών ορνιθώνων για την εκμετάλλευση των οργανικών απορριμμάτων των νοικοκυριών και την παραγωγή αγβών και οργανικού λιπάσματος και τέλος θα συστήνεται και θα λειτουργεί κοινωνικό παντοπωλείο, όπου θα διατίθενται τα προϊόντα του πρότυπου δημοτικού κτήματος αλλά και όλων των άλλων παρόμοιων ιδιωτικών κτημάτων φυσικής καλλιέργειας που θα αναπτυχθούν στην περιοχή τους.
Επίσης οι Δήμοι επιβάλλεται να προβούν σε λεπτομερή καταγραφή των διαθέσιμων οικιών, οικημάτων και αγροτεμαχίων εντός των ορίων τους, ώστε να μπορούν να προσφέρουν στέγη και γη σε νέους ανθρώπους που επιθυμούν να εγκατασταθούν στην περιοχή τους αλλά δεν διαθέτουν τις αναγκαίες υποδομές και τα χρήματα.
Τέλος, επιτακτική ανάγκη είναι η λήψη πολιτικών πρωτοβουλιών για τηναναβλάστηση των δημοτικών και δημοσίων γαιών, δασικών και αγροτικών, την ανάσχεση της ερημοποίησης με συνεχείς σπορές μεγάλης βιοποικιλότητας σπόρων, δράσεις οι οποίες μπορούν να οργανώνονται και να υλοποιούνται και αυτές στις υποδομές των πρότυπων δημοτικών κτημάτων.
Από την εισήγηση του στο πολιτικό φόρουμ με τίτλο “Ευημερία χωρίς ανάπτυξη”, το οποίο διοργανώσαν οι Ηλιόσποροι και το ελληνικό παράρτημα του Research & Degrowth στο Πολυτεχνείο.
