Γυρνάμε στα χωριά μας, στους μπαξέδες των παπούδων μας, κοιτάζουμε να φτιάξουμε μπαξέδες σε μπαλκόνια και ταράτσες μές στην πόλη. Αυξάνονται οι αστοί-κηπουροί, όπου σταθώ κι όπου βρεθώ ακούω για τον τάδε που βάζει ντοματίνια και μελιτζάνες στην ταράτσα, ή τον δείνα που ξεκίνησε τη μελισσοκομία στις παρυφές του Υμηττού. Προχτές είδα τον εγγονό της γιαγιάς που μέχρι πρότινος είχε μπαξέ στη γειτονιά μου να φτιάχνει στηρίγματα για τις φρεσκοφυτεμένες ντομάτες του κήπου (όπου μέχρι πέρσι υπήρχε γκαζόν). Κυκλοφορούν περιοδικά που μιλούν για το πώς να καλλιεργήσεις πατάτες σε σακιά, κολοκυθάκια σε γλάστρες, αγγουράκια σε ζαρντινιέρες με στηρίγματα στον τοίχο, βιβλία που περιγράφουν συγκαλλιέργειες, άγρια βότανα, και δίνουν καλλιεργητικές συμβουλές για «τεμπέληδες κηπουρούς». Πληθαίνουν τα μπλογκ και τα σάιτ που μιλούν για κομποστοποίηση, οικιακές καλλιέργειες, συντήρηση τροφών, ιδιότητες βοτάνων, και συνταγές ομορφιάς από φυσικά υλικά.
Σαν να υπάρχει ένα μυστικό κάλεσμα, που όλοι το ακούμε όλοι το νιώθουμε και πολλοί από μας το ακολουθούμε. Ψάχνουμε συμβουλές κηπουρικής, σεμινάρια γεωπονίας (κλασσικής ή εναλλακτικής), ψάχνουμε σπόρους, ψάχνουμε γη: την καταλαμβάνουμε, την νοικιάζουμε, ξαναγυρνάμε στην πατρογονική Δεν είναι μόνο ο φόβος της πείνας: πολλοί από μας «ακούσαμε το κάλεσμα» πριν ξεσπάσει η τωρινή κρίση (η οποία κάνει το θέμα της διατροφικής αυτάρκειας και της «επιστροφής στη γη» ακόμα πιο επίκαιρο) και ξεκινήσαμε να ψαχνόμαστε με εναλλακτικές μορφές καλλιέργειας που σέβονται τη φύση, με πειραματισμούς στις διατροφικές μας συνήθειες για να τρεφόμαστε σωστότερα και με μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα.
Το κάλεσμα γίνεται όλο και πιο ηχηρό καθώς περνάει ο καιρός. Μπορεί να το ακούσατε κι εσείς…
